Memnun Kalırsın

“Bir gu¨n do¨nu¨p yazdıklarımı okudum. Du¨s¸u¨nce derinlig?i

s¸ekline bu¨ru¨nen bir su¨ru¨ ıvır zıvır sac¸malık. ‘En azından bunun

farkındasın,’ dedim kendime. Bir su¨re ara verdim yazmaya.

Saksıya meneks¸e ektim, her gu¨n suladım, bir aks¸am geldim

sog?uktan donmus¸. Olabilir. Her s¸ey olabilir.”

Mutlulug?un tek numarasının insana ko¨tu¨ bir gec¸mis¸i unutma

gu¨cu¨ vermek oldug?unu bilen insanlar… Utanc¸ ve korku denen

kayalar arasında ezilen insanlar… Sevmeyecekse bu¨tu¨n gu¨cu¨yle

nefret eden insanlar… Ezilmis¸ onurlarıyla sag?a sola saldırmaya

hazır insanlar… Ancak benzer nedenlerle kafayı yemis¸ insanların

sac¸malamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar… Hic¸

kimsenin u¨s¸u¨medig?i u¨lkeyi arayan insanlar…

Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da c¸u¨ru¨me hika^yeleri ve

c¸u¨ru¨menin ic¸inden insan hika^yeleri anlatıyor. Gadrin ve hu¨znu¨n

ic¸ine sarılı bir s¸efkatle…

Olag?andıs¸ına adım atan kitabın “Olag?an hika^yeler” bo¨lu¨mu¨ ise,

Serbes’in yazı seru¨veninde deg?is¸ik bir fasıl ac¸ıyor. Bir adamın

yavas¸ yavas¸ mavi oluverdig?i, son istasyonda veya olmayan

bir peronda gerc¸eklig?in deg?is¸tig?i, fantastig?in, bilimkurgunun

es¸ig?inden atlayan hika^yeler var bu bo¨lu¨mde.