Kırdığın Yerden Kırıl

Bazen gitmek gerek, hiç görmediğin yerleri görmek için… Bazen her şeyi
unutmak gerek, en sevdiğin şarkıyı silip ilk defa duyuyormuş gibi dinlemek
gerek. Sevmek gerek, sanki hiç o acıları tatmamış gibi yeniden tanışmak
gerek. Yardım etmek gerek, bazen de yardım edilmesine izin vermek gerek.
Yaraların derin de olsa dikiş atılmasına izin vermek gerek. İçindeki
merhamet seni sen yapan şey olsa da, bazen merhameti bir kenara
bırakman gerek.
Kalbini bazen kilitleyip saklamak gerek, bazen de gül bahçeleri sunmak
gerek. En önemlisi “ah” almamak gerek. Gün gelecek, herkes buluşacak ya
öbür tarafta. Ben sırf seni öte tarafta görmeyeyim diye hakkımı helal
ediyorum. Ama sana tek bir cümle edeceksem, yüreğimden geçirerek şunu
söylemek istiyorum: KIRDIĞIN YERDEN KIRIL! Kırdığın yerden kırıl sevgilim,
kırdığın yerden kırıl.
Sence de yeterince üzülmedik mi, yeterince hissetmedik mi acıyı? Son
zerresine kadar tasarladığım her şeyi artık yorumlamayı bıraktım, olduğu yerde
kalsın dedim, peşin peşin söyledim. Olmayacaksa yormayın dedim.
Sevmeyecekseniz beni, rahat bırakın dedim. Bence sen de öyle yapmalısın.
“Sevmeyeceksen git, canım yeterince yandı bir de sen yakma.” Artık bunu
demek zorundayız: Kötü insanların dünyasında yaşamaya hak kazandık. Bir
arkadaşa bakıp çıkacağız diye bir şey yok. Ya gelecekler, bundan sonra bizim
olacaklar ya da hiç hayatımıza girmeyecekler.
Benim çocuk yaşta gülümsememi benden çaldılar. Siz siz olun, hiçbir çocuğun
gülümsemesini çalmayın. Büyüyünce gülmeleri çok zor oluyor.